Rozdział 31 : Ja też cię kocham !

*Katherina*

Cały czas ktoś do mnie mówił...Głos był znajomy, czułam, że bardzo mi bliski, ale nie mogłam rozpoznać kto to był... Próbowałam otworzyć swoje oczy...nie mogłam...moje powieki były zbyt ciężkie.

-Kochanie słyszysz mnie ? - jeszcze raz zacisnęłam dłoń nieznajomego na znak, że słyszę i znów próbowałam otworzyć oczy, nadaremnie.

Nagle jakaś oślepiająca jasność, jakby błona, która nie pozwalała mi otworzyć oczu w końcu pękła. Powoli podnosiłam powieki, jednak światło było za ostre więc szybko je sportem zamknęłam. Spróbowałam inną metodą. Zaczęłam szybko mrugać i powoli wszystko nabierało kształtu. Spojrzałam na miejsce, z którego dochodził głos …

-M..Ma..Marin ?- wydusiłam z siebie jego imię chodź nie było to proste. Stał nade mną i szeroko się  uśmiechał, odwzajemniłam uśmiech i już wiedziałam kim jest

. 

Ten uśmiech, te oczy … wszystko to co kocham najbardziej na świecie. Nie rozumiałam jednego … skąd ja do cholery się tu wzięłam ?!. Nagle wszystko, jak olśnienie mi się przypomniało. Narkotyki, kłótnia, Chris, a potem na koniec ten samochód …

- Wierzę ci - spotkałam na jego twarzy zdziwienie.- wierzę ci, że nic nie brałeś.

- Wszystko słyszałaś ?

- Tak. - Martin pocałował mnie w czoło. -Kocham cię  Martin …

- Kathy , ja też cię kocham !. Tak jak nigdy nikogo !. Tak się cieszę że się obudziłaś !. O ! z tego wszystkiego zapomniałem lekarza wezwać !. Po czekaj tu kochanie zaraz po ciebie przyjdę ! tylko nigdzie nie Idzi !. Ale ze mnie głuptas przecież nawet nie możesz !. - widziałam jak się plątał w słowach, gadał jak najęty, chciał gdzieś iść, ale nawet nie wiedział gdzie, był taki zakręcony i szczęśliwy, widząc go takiego na mojej twarzy mimo wolnie pojawił się szeroki uśmiech.

-  Idzi , Idzi.

-Katherina  kochanie jak sie czujesz ?- usłyszałam uradowany głos mojego taty, który szedł w moim kierunku, podszedł i delikatnie mnie przytulił.

-Gdybym mogła się ruszyć byłoby idealnie.- uśmiechnęłam się blado.

-wszyscy tu cały czas byliśmy, kochanie nawet nie wiesz jak się martwiliśmy !!. -  do Sali weszli Jenn i jasper podeszli bliżej i posłali mi szczere uśmiechy.. ale za raz ... co ? Czy oni się trzymają za ręce ?

-Ile ja tu leżałam , bo widzę, ze dużo sie pozmieniało.- chciałam sie zaśmiać..ale wyszedł mi tylko kaszel i wszyscy nagle się zerwali jakby nie wiem co się działo..

- ej spokojnie, jeszcze żyję … - wszyscy tu byli i oprócz jednej osoby …

- gdzie jest Chris ?. Coś mu się stało ?!.

- nie, nie. On … on po prostu musiał się przewietrzyć. – zająknęła się Jenn i blado się uśmiechnęła.

- nie kłam.

- kochanie, a jak się czujesz ?. – zagadał po raz setny Martin. Ciągle te same pytania jak się czujesz ?. Nic cię nie boli ?. Wkurzające to jest … gdzie jest Chris ?! 

*Martin*

Poszedłem w stronę parku, tam pewnie jest Chris. Katherina zasnęła więc mam teraz czas, żeby go przeprosić. Na szczęście jakoś zwinnie ominąłem to pytanie, chyba nawet nie zauważyła kiedy. W szpitalu grubo przesadziłem … powiedziałem Chrisowi tyle nie potrzebnych słów … od tam tej pory mnie unika, szczerze to mu się nie dziwie. Jaki ze mnie przyjaciel ?. Zobaczyłem go jak siedział nie daleko na ławce.

- Katherina się obudziła.

- Tak ?!. Kiedy ?!. To genialnie !. – widać było że się naprawdę ucieszył. Myślałem,że zaraz zacznie skakać. – chodzimy do niej !!.

- Tak. To znaczy zaraz. Słuchaj, przepraszam cię, za to że tak na ciebie naskoczyłem wtedy w szpitalu. Nie panowałem nad sobą. Byłem tak zdenerwowany … po prostu nie wiedziałem  co robię, mówię, strasznie się bałem o Kathy … To co powiedziałem wcale tak nie myślę, jesteś naprawdę dobrym przyjacielem. – po twarzy Chrisa mogłem rozpoznać ulgę i szczęście.  – miedzy nami ok ?. –martwiłem się że po tylu mocnych słowach nasza przyjaźń może wygasnąć, a to byłby naprawdę tragiczny koniec ...

- Jasne. – strasznie się ucieszyłem i podałem mu rękę na zgodę, razem poszliśmy w stronę szpitalu.

- Jak ona się czuję ?. – spytał.

- Lekarz mówił, że wszystko w jak najlepszym porządku. Jednak jest przemęczona i wszystko ją boli, ale to minie.

- Boże jak ja się cieszę, wiedziałem, że z tego wyjdzie ! po prostu wiedziałem !!. A widziałeś może co to się ostatnim czasy dzieje między Jasperem a Jenny ?.

- No właśnie sam w to nie wierze !!. Jeszcze tydzień temu by się pozabijali, a teraz widzę big love !. To dobrze, Jenny już wiele się nacierpiała przez Liama, mam nadzieję że z Japerem jej się uda i będą naprawdę na dobre i złe.

- Tak jak ty i Kathy …

***

Gdy wróciliśmy do szpitala, zobaczyłem jak Kathy się śmieję i słucha opowieści Jenn, jej śmiech był dla mnie jak najwspanialszy prezent, którego nikt mi nie mógł dać … tylko ona. Podszedłem do nich i usiadłem na łóżku obok Kathy , całując ją w policzek.

-O tęskniłam za naszymi słodziakami.- mruknęła Jenn robiąc słodkie oczka.

-Ale ja to widzę, że mamy o jednych słodziaków więcej.- Chris popatrzył na Jenny i Jaspera siedzących obok łóżka.- Jak to się dzieje, że się nie zabijacie tylko obejmujecie ?

-Po prostu się zakochali ...słodkie nie. ?- mało co nie wybuchnąłem śmiechem bo widziałem jak obydwoje zalewają się rumieńcami.

-No tak tylko ja tu zostaje jak zwykle Forever Alone !- wszyscy wybuchliśmy śmiechem

 bo Chris przytulał biedak swoją czapkę...ale w sumie to ciekawi mnie czemu ona jest sam ?

- Och ! jak miło widzieć was razem uśmiechniętych – wszedł lekarz do sali, a w ręku miał wyniki badań. – Właśnie dlatego nie lubię swojej pracy … nienawidzę mówić ludziom przykrych wiadomości. Niby już jest dobrze, a jednak nie … Dobra, już nie będę owijać w bawełnę. Chodzi o to, że …

---------------------------------

Hejo ;*** i mamy kolejny  ;D Mam nadzieję, że się podoba ;D

Nie wiem co myślicie o zwiastunie i nowym blogu :( Mam nadzieję, że jednak trochę jednak wam się podobał :)

Zapraszam do komentowania :) 

X.O.X.O